Abdullah LEBLEBİCİ / Haber Köşe Yazarı

2023-2024 sezonun ilk maçını izlemek ve yazmak için yerimi aldım. Her maçta olduğu gibi ilk işim tribünlere bakmak oldu.

Ligin ilk maçı, hafta sonu, hava güzel, saat gayet uygun ama gelin görün ki, tribünler bomboş.

Öyle anlaşılıyor ki, taraftarlar takımı terk etmiş. Geçen yıl da sürekli dile getirdim, Konyaspor ile taraftar arasındaki sıkıntı her ne ise çözülmeli diye.

Sorun ekonomik mi, yoksa başka nedenler mi var bilmiyorum. Bildiğim ve gördüğüm tek şey, taraftarlar ilgisiz.

Ligin ilk maçı ilk haftaları her takım için sıkıntı olur. Genel görüş olarak Eylül ayı sonrasında takımlar oturmaya başlar.

İlk maç, moral ve motivasyon, bunun yanında teknik ekip ve oyuncuların özgüveni açısından oldukça önem taşır. Hani bir deyim vardır ya “nasıl başlarsan öyle gidersin” diye.

İstanbulspor’ un vuruşu ile başladı maç. Üzülerek ifade ediyorum, oyuncular baştan sona acemi, ayağına top gelen bir an önce benden gitsin de nereye giderse gitsin düşüncesinde olunca daha maçın 6. Dakikasında kalemize ilk geldiklerinde İbrahim Yılmaz’ın ayağından golü yedik. 0-1

Yediğimiz gole bakınca Sehıc’ i çok arayacağız.

Geriye düştükten sonra bir önce beraberliği bulmak amacıyla topa daha fazla sahip olup, rakip kale önünde görünmeye başladık.

Oyuncularımız öyle uyumsuz ki, sanki bir arada hiç antrenman yapmamış, kendi arkadaşına pas verecek yerde taca, auta, rakibe daha kolay pas atmaları ciddi anlamda endişe verici.

Bir an önce gol bulması gereken taraf biz olmamıza rağmen, ısıran, agresif olan, geçiş oyununu iyi yapan, bunların yanında tamamen zamana oynayan taraf İstanbulspor.

Deyim yerinde ise sahada ne oynadığını bilmeyen, doldur boşaltlarla hasbelkader bir gol buluruz düşüncesi içinde bir Konyaspor olunca, ümidimiz de beklentimiz de kalmadı.

Kendi sahasından çıkmak istemeyen, rakibi kendi elimizle ayağımızla kaybettiğimiz toplarla pozisyona sokmamız işin bir başka boyutu.

Soyunma odasına yenik girdik, bunun ötesinde izlediğim takım tam anlamıyla hayal kırıklığı.

İkinci yarıya baskılı, pres yapan kaybettiği topları kısa sürede kazanan takım görmek hevesim vardı.

Ben mi çok fazla hayale kapıldım, yoksa eldeki malzeme bu mu? Sadece topla oynamaya çalışan, bunun yanında organize atak düşüncesi içinde dahi olmayan Konyaspor görmek, her geçen dakika ümidimi kaybettirdi.

İlerleyen dakikalarda topa da sahip olamaz hale geldik.

73. dakikada Ali Yaşar ikinci sarıdan kırmızı gördü. 78. Dakikada saha karıştı, oyuncular birbirine girdi, sonuç olarak Adil, rakipten ise Okan kırmızı kart gördü. Rakip sahada 9 kişi kalınca beklediğimiz golü 86. Dakikada Çikalleshi’ nin ayağından golü bulduk, derin bir nefes aldık 1-1

Galibiyet için ümitlendik derken, rakip penaltı kazandı, Paul penaltıyı kurtardı. 9 dakika eklenen maçta başka gol olmayınca 1-1 tamamlandı.

Hafta içinde, Avrupa kupalarında oynadığımız dört maçtan da galibiyetle ayrıldık. Önümüzdeki hafta oynayacağımız maçlarda sürpriz bir netice almazsak, takımlarımızın tamamı yoluna devam edecek.

Hemen şunu da ifade edeyim, dört galibiyet aldık ama öyle uçuyoruz, kaçıyoruz falan demeyelim. Ülke futbolu olarak hala şampiyonlar ligi takımlarından çok geriyiz.

Şampiyon olan takımımız direk olarak lige katılamıyor, Avrupa kupasında yokuz, bu duruma nasıl düştük ya da düşürüldük analiz etmemiz konular bunlar.

Ülke puanımızı artırmak için attığımızın bir golün bile önemi çok büyük. Dört takımız da elenmeden gruplara kalırsa, ülke sıralamasında 10. Sırada yer almayı başarışsak iki sezon sonra şampiyonlar ligine direk olarak, ayrıca 5 takımla Avrupa da olma imkanımız var.

Şu düştüğümüz duruma bakın. Voleybolda, basketbol da bireysel branşlarda Olimpiyat ve Dünya şampiyonu çıkaracaksın, futbol da hesap yapmak zorunda kalacaksın.

Gelinen bu durumun birinci sorumlusu federasyon, hakemler ve çok bilmiş yorumcularımızdır.