Abdullah LEBLEBİCİ / Haber Köşe Yazarı

Yazımın başlığını okuyunca garip karşılayabilirsiniz. Aşırı sevgi ve Koruma İsteği, Ebeveynlerin, çocuklarına duydukları derin sevgi ve onları her türlü zorluktan koruma içgüdüsü ister istemez böyle bir algı oluşturuyor.

Ne yazık ki Çağımızın yeni bir hastalığı…

EV GENCİ…

Son yıllarda “EV GENCİ” tabiri sık sık kullanılır oldu. Okuyucularım da bu konuyu gündemime almayı özellikle rica ettiler.

Hatta mesajları ile bilgiler verdiler. Gelen bilgileri derledim toparladım, görüş ve düşüncelerinize sunuyorum.

Modern toplumlarda giderek daha fazla karşılaşılan bir durum “EV GENCİ.”

Bu terim, genellikle gençlerin aile evinden ayrılma yaşının uzaması, iş bulmadaki zorluklar, yüksek yaşam maliyetleri veya ebeveynlerin aşırı koruyucu tutumları gibi çeşitli faktörlerden dolayı aileleri ile birlikte yaşamaya devam etmesini tanımlamak için kullanılıyor.

İş bulma ve yüksek yaşam maliyetleri ister istemez gençleri ebeveynlerinin finansal ve sosyal desteğine bağımlı kılıyor.

İfade biraz ağır olacak ama AİLELER de, "Çocuklarını Ev Hayvanı Besler" duruma düşüyor.

Bu ifade, ebeveynlerin çocuklarına karşı aşırı koruyucu, bağımsızlıklarını kısıtlayıcı ve hatta onları yetişkin sorumluluklarından uzak tutucu bir yaklaşım sergilemesi sonucu ortaya çıkıyor.

Toplumsal ve Ekonomik Baskılar, geçerli eğitim alınamaması, gençlerin kendi ayakları üzerinde durmasını zorlaştırıyor.

Beraberinde de ebeveynlerin çocuklarına daha uzun süre destek olmak zorunda kalıyor.

Ayrıca, birçok aile çocukları evden ayrıldığı zaman boş yuva sendromu veya yalnızlık korkusu gibi duygusal zorluklar yaşıyor.

Sonra da çocuk iş bulsa, ekonomik özgürlüğünü kazansa bile evden ayrılmalarına gönülleri razı olmuyor.

Kısa süreliğine evden ayrılsalar bile ebeveynler çocuklarına “Neredesin? Nerede kaldın?” diye ikide bir arıyor çocuğu eve bağımlı yapıyor.

Çocukta bu duruma alışıyor.

UZMANLAR DİYOR Kİ…

“Dikkat edilmesi gereken nokta, ebeveynlerin çocuklarına destek olurken onların bireysel gelişimlerini ve bağımsızlıklarını da göz önünde bulundurmalarıdır.

Gençlerin kendi potansiyellerini keşfedebilmeleri ve sorumluluk sahibi bireyler olarak yetişebilmeleri için dengeli bir yaklaşım benimsemek kritik öneme sahiptir.

Ama ne yazık ki KONUNUN UZMANLARI bile ailenin bu Aşırı koruyucu tutumu karşısında çaresiz kalabiliyorlar.”

Elbette çocuklarımıza dikkat edeceğiz, en iyi eğitimleri almalarını sağlayacağız, zararlı alışkanlıklardan uzak tutacağız,

ANCAK… Lütfen.

“Anneler, babalar, çocuklarınızı ev hayvanı besler gibi beslemeyin…”